Rozważanie na wtorek, 17 sierpnia

Mt 19,23-30
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę powiadam wam: Bogatemu trudno będzie wejść do królestwa niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego». Gdy uczniowie to usłyszeli, bardzo się przerazili i pytali: «Któż więc może być zbawiony?». Jezus spojrzał na nich i rzekł: «U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest możliwe». Wtedy Piotr rzekł do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?». Jezus zaś rzekł do nich: «Zaprawdę powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście szczepów Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci, siostry, ojca, matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne posiądzie na własność. Wielu zaś pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi».

Z ambon możecie usłyszeć o małej bocznej bramie ulokowanej tuż obok Bramy Damasceńskiej. Miała nazywać się „ucho igielne”. Brzmi sensownie, nie ma jednak na to żadnego potwierdzenia. Sformułowanie „ucho igielne” jest raczej hiperbolą. W literaturze żydowskiej, w talmudach, znajdują się podobne wyrażenia. I tak wielbłąd, który przechodzi przez ucho igielne, odnosi się do tego, co niemożliwe. Z tego też powodu wydaje się, że Jezus używa w tym miejscu wyolbrzymienia dla podkreślenia pewnej kwestii. W żaden sposób sam nie mogę zasłużyć na królestwo niebieskie. Całkowicie zależę od łaski Boga, w złożeniu Jezusa Chrystusa jako ofiary odkupienia za mój grzech.