Św. Królowa Jadwiga. Życiorys mało „księżniczkowy”

Życiorys nie „księżniczki”, bo Jadwiga była królem. To nie pomyłka ani przejaw dyskryminacji. Wręcz przeciwnie. Jej osoba do piękny przykład jednocześnie kobiecej siły i łagodności. Jadwiga nie była królową, tylko królem Polski!

Św. Jadwiga (1374-1399) została królem mając niespełna 11 lat. Dlaczego królem a nie królową? Bo „król” to tytuł panującego monarchy, a „królowa” to żona króla. To istotna różnica. Król był potrzebny dla ciągłości władzy, a pechowo dla rodziców Jadwigi, mieli oni same córki. Po śmierci ojca, w wyniku zrządzenia okoliczności, królem nie została najstarsza córka, ale właśnie Jadwiga.

Poza tym życiorys Jadwigi nie przebiegał w stereotypowy dla księżniczek Disney’a sposób. Jako córka króla Węgier i Polski, Ludwika Andegaweńskiego i księżniczki bośniackiej – Elżbiety, miała przed sobą poważne zadania. Już w wieku 4 lat została instrumentalnie (choć dość typowo, na ówczesne realia) zaręczona z Wilhelmem Habsburgiem, austriackim księciem. Sprawa się rozwijała i to nawet w dość romantyczny sposób. Na jednym z balów u franciszkanów w Krakowie, Jadwiga tańczyła z Wilhelmem. W klasztornym refektarzu nie brakowało śmiechu młodych ludzi, w tym dworek Jadwigi. Ta była wyraźnie oczarowana księciem.

Namiętność miała się jeszcze rozkręcić, gdy Wilhelm po balu przyszedł na Wawel, żeby wejść do jadwigowej sypialni.

Został jednak dość gruboskórnie przepędzony. Zrozpaczona Jadwiga pobiegła za nim i dotarła do zamkniętych wrót księcia. Wówczas to w mało „księżniczkowy” sposób złapała za topór i zaczęła demolkę, której celem miało być wyważenie drzwi. Wtedy to, wg podań Jana Długosza Rycerz Dymitr z Goraja błagał ją: Królowo, wyjdź za Jagiełłę, bo wtedy rozszerzysz chrześcijaństwo na Litwę! Jadwiga odłożyła topór.

Już samo to wystarczyłoby chyba, żeby docenić świętobliwość młodej Jadwigi. Kierowanie się chrześcijańskimi pobudkami potwierdza jej ostateczny ślub z księciem litewskim Jagiełłą i przyjęcie przez Litwę chrztu. To nie koniec jej pobożnych aktów. Słynęła z łagodzenia konfliktów zarówno w rodzinie, jak i na politycznym polu ograniczając skutki wojen (w których nota bene uczestniczyła, jak wyprawa na Ruś!), czy w ogóle zażegnywała, jak dwie potencjalne wojny z krzyżakami. Znana jest także z głębokiej modlitwy, rozwijania duchowości, a także wspierania ubogich i celów dobroczynnych. Wyrazem tego ostatniego jest fakt, że swoje królewskie insygnia władzy przekazała właśnie na odnowienie akademii Krakowskiej. W jej grobie odnaleziono tylko zastępcze – drewniane berło i skórzaną koronę.

Czy zatem tytułowe określenie „królowa” jest błędne?

Nie. Jadwiga po ślubie oddała koronę mężowi. To Władysław II Jagiełło został koronowany na króla Polski (i Litwy), a unia dwóch krajów dała obustronne korzyści. Troska o dobro poddanych i rozszerzanie chrześcijaństwa to wielkie zasługi św. Jadwigi. Warto wspomnieć, że imię otrzymała ona po innej świętej, Jadwidze Śląskiej z Wrocławia, której kult bardzo się wówczas rozwijał. To zobowiązuje!

Niesamowita historia. A jaki z tego morał płynie dla nas? Następnym razem, gdy weźmiesz topór, żeby dobijać się do drzwi lub sypialni ukochanej osoby, pomyśl nad skutkami 😉 Czy też, jak św. Jadwiga, w życiu szukasz dobra ludzkiego i przedkładasz je nad własne namiętności?