Od pana Rzymu do pokornego mnicha. Musisz go poznać!

Pochodził z bogobojnej rodziny, pełnej kanonizowanych osób. Mieszkał w Rzymie, gdzie piastował różne urzędy cywilne, aż po stanowisko prefekta (czyli namiestnika) Rzymu! Świat stał przed nim otworem. Tymczasem on po czterech latach mądrych rządów, niespodziewanie opuścił urząd i wstąpił do benedyktynów. Został ubogim mnichem. To jednak nie koniec tej historii.

Zamieszkał w domu rodzinnym, który przekształcił w klasztor. Potem założył ich jeszcze kilka, dzięki posiadanemu majątkowi rodzinnemu. Z czasem jego umiejętności (w tym dyplomatyczne) i zaangażowanie zostały zauważone przez papieża Pelagiusza II, który mianował go (już jako diakona) swoim sekretarzem. Po śmierci papieża został jednogłośnie wybrany na papieża. Pokorny mnich chciał się z tego wymiksować, ale się nie udało. Głos Kościoła był zbyt mocny.

To historia św. papieża Grzegorza Wielkiego. Historia, która zatacza koło, bo od namiestnika Rzymu, przez ubogiego i pokornego zakonnika, aż z powrotem do najwyższego urzędu kościelnego w Rzymie. Wcześniej Grzegorz oczywiście przyjął święcenia kapłańskie i biskupie.

Wielki = sługa

O wielkości św. Grzegorza Wielkiego świadczy przede wszystkim jego uniżenie i pokora. Jego hasło i program pontyfikatu brzmiały servus servorum Dei – „sługa sług Bożych”. I nie były to słowa na wyrost. Tylko prawdziwie pokorna osoba mogła wybrać takie życie i podjąć takie decyzje.

Pierwszą ważną inicjatywą nowego papieża było podjęcie decyzji o pokucie i modlitwie w obliczu zarazy, która dotknęła Rzym w 590 r. Wyznaczył na modlitwę i pokutę 7 kościołów, dla różnych stanów. Akt skruchy okazał się skuteczny, czego wyrazem miało być u Grzegorza widzenie anioła, opuszczającego zakrwawiony miecz.

Innym działaniem w ramach programu papieża było zreformowanie służby dla ubogich, a także uzdrowienie papieskich finansów i mądre zagospodarowanie majątków. Ujednolicił też obrządek liturgii rzymskiej, który wówczas w różnych krajach był inny, co powodowało zamieszanie. Także od św. Grzegorza Wielkiego pochodzi tradycja odprawiania 30 Mszy św. za zmarłych, które, jak wierzymy, uwalniają osobę z czyśćca do nieba.