Rozważanie Ewangelii na piątek, 22 lipca

J 20,1.11-18
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty. Maria stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?». Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono». Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?». Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę». Jezus rzekł do niej: «Mario!». A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: «Nauczycielu». Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie; jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”». Poszła Maria Magdalena, oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana i to mi powiedział».

Ta, która na początku sceny nie była w stanie zrozumieć słów aniołów („angeloi”), na końcu stała się wysłanniczką oznajmiającą („angelousa”) słowa Jezusa skierowane do uczniów. Oto, jak ważną rolę odegrała Maria Magdalena w życiu rodzącego się Kościoła. Ewangelia uwieczniła jej imię, ponieważ to ona dała apostołom do zrozumienia, że Jezus żyje, ona przywróciła im wiarę w Niego.
Ja też mogę stać się aniołem, który będzie ogłaszać, że Chrystus jest pośród nas. Dzięki osobistemu spotkaniu z Panem mogę pociągnąć do wiary wiele osób. Kościół mnie potrzebuje. Bóg mnie potrzebuje i chce, by również moje imię zostało utrwalone w księdze, która się zwie historią zbawienia.