Czy cuda rzeczywiście się zdarzają?

Lubiłem chodzić do cyrku. Ale nudziłem się okrutnie, kiedy na arenie pojawiały się słonie i pudle. Albo akrobaci. Ale jak do akcji wkraczał iluzjonista, zamierałem z wrażenia. Wydawało mi się, że jestem świadkiem małych cudów. Choć w głębi zdawałem sobie sprawę, że nimi nie są. Iluzja to iluzja. Czy w dzisiejszym świecie zdarzają się jeszcze PRAWDZIWE cuda? Czy są rzeczy, wobec których współczesna nauka i ludzki umysł są bezradne? Są. Oto wybór subiektywny.

Taniec słońca

Fatimskie objawienia są uznane przez Kościół. A to znaczy, że zostały prześwietlone na wszystkie możliwe sposoby. Umówmy się, Kościół jest wyjątkowo niechętny i opieszały by dawać glejt takim sensacjom. No, ale tym fatimskim akurat dał.

Jak pamiętamy, chodzi o trójkę portugalskich pastuszków – Łucję, Hiacyntę i Franciszka, która od 13 maja 1917 roku miała comiesięczne audiencje u Matki Bożej. Brzmi jak opowieść nie z tej ziemi, wiem. Ale ostatecznie taką jest. I podczas jednego z takich widzeń Maryja zapowiedziała cud, który miał uwiarygodnić prawdziwość jej orędzi. Jest 13 października 1917 roku. Tego dnia do Fatimy zjechało blisko 70 tysięcy ludzi – wierzących, ateistów, dziennikarzy z największych portugalskich gazet, naukowców. Nagle spadł ulewny deszcz. Po chwili przestało padać, a zza chmur wyszło słońce. To co stało się chwilę potem wstrząsnęło wszystkimi. Antonio A. Borelli opisuje to tak:

Słońce lśniło, ale nie oślepiało. W pewnym momencie ogromna kula zaczęła tańczyć na niebie. Kręciła się z ogromną prędkością wokół własnej osi. Zatrzymała się, by znów wpaść w wir. Następnie słońce zaczęło przybierać różowy kolor na krawędziach i ślizgać po niebie, wirując i rozsypując czerwone snopy płomieni. Trzykrotnie ożywiona szaleńczym ruchem kula ognia zaczęła drżeć i trząść się. Wydawało się, że opadając ruchem zygzakowatym, spadnie na przerażony tłum. Wszystko to trwało około dziesięciu minut. Na końcu słońce wspięło się znów wijącym ruchem do punktu, z którego zaczęło opadać, na nowo przyjmując swój spokojny wygląd i odzyskując zwykłą jasność swego światła.

Dokładnie to samo widziało 70 tysięcy luda. Wszyscy, którzy tam byli. Do dzisiaj nauka nie ma pojęcia co z tym zrobić. Richard Dawkins przebąkuje coś o zbiorowej halucynacji. No, ale to jest Dawkins, więc luz.

Samson z Chorwacji

26 sierpnia 1988 roku peruwiańska łódź podwodna Pacocha dopływała do portu Callao. Nagle uderzył w nią japoński statek rybacki. Do Pacochy zaczęła wlewać się woda. Kapitan łodzi zginął od razu. Wtedy dowodzenie przejął chorwat, Roger Luis Cotrina Alvarado. Nie wnikając w szczegóły – Pacocha coraz bardziej przepełniona wodą opadała na dno. Włazu, przez który woda dostawała się do łodzi nijak nie dało się ruszyć. Napór wody miażdżył. Roger natchniony jakąś duchową intuicją westchnął o pomoc do chorwackiej zakonnicy Marii Petković, założycielki Zgromadzenia Córek Miłosierdzia. Westchnął raz, drugi. Nagle bez problemu podniósł klapę, zamknął właz ratując siebie i resztę załogi.

Nie było by w tymi nic aż tak nadzwyczajnego, gdyby nie raport konsulty technicznej badającej wypadek. Ustaliła ona ponad wszelką wątpliwość, że Pacocha w momencie zamykania włazu była na głębokości między 12 a 20 metrów. A to znaczy, że Roger Luis Cotrina Alvarado musiał w momencie jej zamykania dysponować siłą zdolną pokonać opór o sile między 4 a 6 ton (sic!). Konsulta kwituję sprawę tak: Ten manewr, wykonany przez porucznika Cotrinę w bardzo krótkim czasie jest racjonalnie, naukowo i technicznie niewytłumaczalny. Jan Paweł II beatyfikował Marię Petković 6 czerwca 2003 roku.

Daj mi nogę

Książkę Vittorio Messori CUD przeczytałem jednym tchem. Opowiada autentyczne wydarzenia z 1640 roku. To dosyć dawno. Ale w całej historii nie istnieje bardziej udokumentowany cud. To właśnie to niezbite, racjonalne do bólu udokumentowanie jest w tej historii najbardziej wstrząsające. A było to tak.

Miguel Juan Pellicer jako młody chłopak uległ groźnemu wypadkowi. W jego wyniku w szpitalu amputują mu nogę. Michuel to pobożny chłopak. Żarliwie modli się za wstawiennictwem Matki Bożej z Pillar licząc na cud. Po 29 miesiącach, 29 marca 1640 roku Pellicer po wieczornej modlitwie kładzie się spać. Zasypia. Matka cichutko wchodzi do jego pokoju i doznaje szoku – jej syn ma dwie zdrowe nogi. Wieść o tym wydarzeniu momentalnie rozchodzi się po świecie. Nikt w to nie chciał uwierzyć. Chłopak jest nawiedzany przez władze kościelne, sceptycznych lekarzy, świadków i notariuszów, którzy dokumentowali każdy szczegół tej historii. Zrobiono wszystko, by udowodnić ściemę. Nie udało się. Polecam książkę. Naprawdę, historia czad.

Bezsenność w Chateauneuf-de-Galaure

Historia tej stygmatyczki jest jedną z najbardziej niezwykłych. Marta Robin, założycielka religijnych wspólnot Ogniska Światła i Miłości. Poziom umiłowania Chrystusa i mistycyzm, który dla większości śmiertelników jest absolutnym kosmosem. W wieku 16 lat zachorowała na wirusowe zapalenie mózgu, które w 1926 roku doprowadziło ją do całkowitego paraliżu. Od tej chwili aż do śmierci w 1981 roku nie opuszczała swego łóżka w małej miejscowości Chateauneuf-de-Galaure pod Lyonem. Sparaliżowany miała także przełyk. A to oznaczało, że nie mogła jeść ani pić.

To nie wszystko. Nie mogła też spać. Czujecie? Przez pół wieku nie jadła, nie piła i nie spała! Jedynym jej pokarmem była Komunia Święta, którą przyjmowała raz w tygodniu. W jakiś zupełnie niepojęty dla nas sposób uczestniczyła w męce i śmierci Chrystusa jednocząc się z Nim w tym misterium. Co tydzień. Przez jej małą izdebkę przewinęły się dziesiątki tysięcy ludzi. W tym sceptyków, lekarzy i naukowców. Nikomu nie udało się udowodnić oszustwa. Historia cudowna.

Serce

Cuda eucharystyczne to osobna kategoria. Do tej pory naliczono ich 132 od 750 roku. Tak jakby Bóg chciał zapewnić człowieka: Ja tam naprawdę jestem! Jeden z ostatnich naukowo potwierdzonych i uznanych przez Kościół cudów eucharystyczny wydarzył się w Buenos Aires 18 sierpnia 1996 roku.

Po Mszy w kościele Santa Maria ks. Alejandro Pezet podniósł z podłogi porzuconą przez kogoś konsekrowaną hostię. Początkowo chciał ją spożyć, ale była dosyć brudna więc wylądowała w naczyniu z wodą, a naczynie włożył do tabernakulum. Zerknął tam kilka dni później. Hostia się powiększyła i zamieniła w krwawy mięsień. Po miesiącu ks. Pezet umieścił rozrośniętą hostię w wodzie destylowanej. Nic to nie dało. I tak przeleżała aż 3 lata.

W końcu w 1999 roku metropolita Buenos Aires kardynał Jorge Mario Bergoglio (dokładnie tak, późniejszy papież Franciszek) zarządza by sprawą zajęli się naukowcy. Próbkę przesłano do fachowców w USA nie informując skąd pochodzi. Badano ją w dwóch niezależnych laboratoriach w San Francisco i w Nowym Jorku. Dr Frederic Zugibe, kardiolog i patolog medycyny sądowej orzeka: badany materiał jest fragmentem mięśnia sercowego znajdującego się w ścianie lewej komory serca, z okolicy zastawek. (…) Mięsień sercowy jest w stanie zapalnym, znajduje się w nim wiele białych ciałek. Wskazuje to na fakt, że serce żyło w chwili pobierania wycinka (…). Co więcej, białe ciałka wniknęły w tkankę, co wskazuje, że to serce cierpiało, np. jak ktoś, kto był ciężko bity w okolicach klatki piersiowej. Wierzysz w cuda?

Płótno

Najbardziej fascynująca relikwia wszech czasów. Dla wielu świadek największego cudu – zmartwychwstania Jezusa. Jeżeli to płótno naprawdę jest tym, za co uważają ją miliony ludzi na świecie, to odlot totalny. A wszystko wskazuje na to, że Całun Turyński tym płótnem jest. Nawet teraz pisząc to, dotyka mnie niewiarygodność faktu, że świat może mieć dzisiaj w rękach taką rzecz.

Spór o całun Turyński trwa od dziesięcioleci. Żaden inny przedmiot na globie nie był poddany tak wnikliwym badaniom i obserwacjom. Do dzisiaj nikt nie ma bladego pojęcia, jak w ogóle ten wizerunek powstał. Na płótnie są ślady ludzkiej krwi o czerwonym zabarwieniu i z zawartością bilirubiny, co jest właściwe dla osób, które zostały pobite bądź torturowane. Protestancki botanik i kryminolog poświęcił Całunowi połowę życia. Pobrał i rozpoznał na nim 58 rodzajów pyłku kwiatowego. Większość z okolic Bliskiego Wschodu. Jedno z setek naukowych zeznań:

Liczna obecność cząsteczek kreatyniny powiązanych z cząsteczkami ferrihydrytu nie jest typowa dla zdrowych osób. Przeciwnie, jest oznaką silnych, wielokrotnych urazów ponoszonych przez osobę, której ciało owinięto w płótno. Z badania wynika, że mężczyzna, którego zwłoki okryto całunem, poddany został torturom przed krwawą śmiercią.

To stwierdził prof. Giulio Fanti z Uniwersytetu w Padwie. O Całunie Turyńskim można gadać godzinami. I chociaż ani nauka ani Kościół nie wydały na jego temat jednoznacznej opinii (pewnie nigdy tego nie zrobią) cudem jest już to, że to płótno nawróciło setki ludzi.

Ale w poszukiwaniu cudów musimy w końcu odkryć, że wszystko nim jest. To że żyję, że się budzę i że mogę napić się kawy. Cudem jest to, że jest drugi człowiek. Zwierzę jest cudem. I kwiat. Wszystko. Przyzwyczailiśmy się do nich. Spowszedniały nam. Przestaliśmy je zauważać i doceniać. Ale załóż sobie foliowy worek na głowę. Szybko docenisz cud powietrza i zwykłego oddechu. Tak jest z wszystkim. Wszystko co istnieje to cud. A wcale nie musiałoby istnieć.