Rozważanie Ewangelii na niedzielę, 9 października

Łk 17,11-19
Stało się, że Jezus, zmierzając do Jerozolimy, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami». Na ich widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom». A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, upadł na twarz do nóg Jego i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec». Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła».

Trochę historii. Samarytanie byli „gorszym sortem” Żydów. Dlatego, że zezwalali na mieszane małżeństwa z poganami, pozwalali poganom na swoich terenach wznosić miejsca kultu czy też nie uznawali obowiązku pielgrzymowania do świątyni w Jerozolimie – „pobożni” Żydzi z nimi nie rozmawiali. Jezus pokazuje, że ktoś pogardzany, żyjący na marginesie ówczesnego świata żydowskiego, jest w centrum zainteresowania Boga, który uzdrawia. To dobra wiadomość i dla nas. Nieważne, w jakim stanie ducha jesteśmy, jak daleko. Możemy i my do Niego przychodzić.