Zapiekana świnka morska i karaluchy w pokoju, czyli czym wita Ekwador
Po moim przyjeździe do parafii dotychczasowy misjonarz spakował walizki i wyjechał. Tak oto dwa dni po przybyciu do Ekwadoru zostałem sam na nieswojej parafii. A miałem się wdrażać w rzeczywistość ekwadorską małymi krokami...
Ekwador był mi już w jakiejś mierze znany w związku z miesięcznym pobytem tam w 2014 roku, dlatego wydawało mi się, że widoki zza okna samochodu nie będą robić na mnie większego wrażenia. Było inaczej. Krajobrazy są tam piękne i zróżnicowane. Do tego dochodziła świadomość, że kraj ten będzie moim nowym domem.
Przed Papuą był Ekwador, czyli o wyjeździe na misje do Ameryki Południowej
Przyjazd do wikariatu apostolskiego Zamora-Chinchipe
Z lotniska w Quito odbierał mnie ks. Zdzisław, długoletni misjonarz z wikariatu Zamora-Chinchipe. 28 czerwca o świcie wyruszyliśmy jego samochodem na południe kraju do jego parafii Los Encuentros. Tam spędziłem trzy miesiące, podczas gdy on w tym samym czasie wyjechał na dłuższe wakacje do Polski.
Po opuszczeniu Quito skierowaliśmy się na drogę szybkiego ruchu i po ponad dwóch godzinach jazdy byliśmy w Ambato. Warto wspomnieć, że praktycznie każde ekwadorskie miasto i miasteczko ma obwodnicę. Dzięki temu omija się zakorkowane centra. Do miast wjeżdżaliśmy tylko po to, aby coś zjeść lub coś kupić. Około 40 kilometrów od Ambato znajduje się Baños i tam zjedliśmy śniadanie. W tamtym czasie nie znałem jeszcze tego miejsca. Mówiąc szczerze, wróciłem tam dopiero po dwóch latach z kilkoma znajomymi z mojej ekwadorskiej parafii. To oni pokazali mi kilka niezwykłych miejsc w okolicy wulkanu Tungurahua. Może będzie jeszcze kiedyś okazja, aby tam pojechać.
W Baños odbiliśmy bardziej na wschód i ruszyliśmy w kierunku Puyo. Oprócz tego, że droga ta prowadzi w głąb Amazonii ekwadorskiej, pojawia się tam także wielu rowerzystów. Zaczynają oni swoją podróż w górskim terenie niedaleko wulkanu, a potem, podziwiając górskie i amazońskie widoki, kończą swoją trasę w bardziej nizinnym terenie. W tym terenie znajduje się wiele firm, które wypożyczają rowery i organizują takie zjazdy.
Po półtoragodzinnej jeździe dojechaliśmy do Puyo. Nie zatrzymaliśmy się tam zbyt długo. Stamtąd obraliśmy drogę na południe i po kolejnych dwóch godzinach dojechaliśmy do Macas. Tereny te zostały oddane pod opiekę misyjną zgromadzeniu salezjańskiemu i sąsiadują one bezpośrednio z prowincją Zamora, która z kolei została powierzona franciszkanom.
Z Macas do parafii ks. Zdzisława jechaliśmy ponad pięć godzin. Wynikało to z kiepskiej jakości drogi, wielu zakrętów i osuwisk. Porównując inne drogi Ekwadoru, tereny te wydawały mi się najmniej rozwinięte.
Sam na parafii, bez paszportu
Do Los Encuentros przyjechaliśmy o dość późnej godzinie, stąd nie było czasu na przywitanie się z parafianami. Dodatkowo dochodziło zmęczenie po długim locie z Europy. Na plebanii misjonarza otrzymałem własny pokój. Pamiętam, że wszędzie chodziły karaluchy i w powietrzu było czuć wilgoć.
Na drugi dzień po przyjeździe pod drzwiami plebanii pojawiły się delegacje powitalne. Zaraz potem ruszyliśmy samochodem do Zamory, aby przywitać się z biskupem Walterem i usłyszeć, jak będzie wyglądać moja przyszłość w najbliższych miesiącach.
Biskup przyjął nas na obiad, na który składał się cuy (zapiekana świnka morska), ryż i warzywa. Do picia podano sok ze świeżych owoców. To właśnie dopiero podczas posiłku dowiedziałem się, że ks. Zdzisław wyjeżdża na trzy miesiące do Polski i przez ten czas będę musiał go zastąpić. A miałem się wdrażać w rzeczywistość ekwadorską małymi krokami…
Przed opuszczeniem siedziby wikariatu apostolskiego Zamora-Chinchipe biskup zabrał mój paszport, w którym była wiza turystyczna i powiedział, że wyśle go do Quito. Tam w Konferencji Episkopatu Ekwadoru miano postarać się dla mnie o dwuletnią wizę pracowniczą, którą ostatecznie otrzymałem bez problemu.
Po powrocie do Los Encuentros ks. Zdzisław spakował walizki i wyjechał. Tak oto dwa dni po przyjeździe do Ekwadoru zostałem sam na nieswojej parafii…
