Rozważanie Ewangelii na sobotę, 1 kwietnia

J 11,45-57

Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił.

Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i rzekli: «Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsca święte i nasz naród». Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród».

Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić.

Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami.

A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?».

Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.

Tę scenę, według mnie, dobrze oddaje słowo „upór”. Faryzeusze za wszelką cenę próbują pozbyć się Jezusa. Prezentują postawę pełną lęku, desperacji i ciasnoty myślenia. Nie obchodzi ich prawda, ale utrzymanie swojej „racji”. Jeśli ktoś trwa w takim uporze, jest wówczas gotowy nawet zawiesić prawo moralne, byleby dowieść swojej racji. Tak jak faryzeusze, którzy byli gotowi zabić. Jezus natomiast pokazuje, czym jest dobrze rozumiany upór. To trwanie w dobrym, które nie ulega presji czy przemocy. Zobacz, ile w tobie uporu, żeby zachować w sobie łaskę uświęcającą, a ile uporu, który nie chce zostawić tego, co tę łaskę w tobie zabija.