Rozważanie Ewangelii na sobotę, 22 lipca

Święto św. Marii Magdaleny

J 20,1.11-18

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty.

Maria stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg.

I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?».

Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono».

Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.

Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?».

Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę».

Jezus rzekł do niej: «Mario!».

A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: «Nauczycielu».

Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie; jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”».

Poszła Maria Magdalena, oznajmiając uczniom: «Widziałam Pana i to mi powiedział».

„Rabbuni, to znaczy: Nauczycielu!” To jedno z najpiękniejszych słów, które wypowiada człowiek wobec Jezusa, nazywając Go Nauczycielem. Ileż to razy Jego nauka ocaliła moje serce od zła, ileż to razy Jego słowo uleczyło moje serce? Ważne, abym sobie to każdego dnia uświadamiał i miał w sercu pragnienie bycia Jego uczniem, który nic nie traci, lecz może tylko zyskać bezcenne rady na życie. Ofiaruję dziś Jezusowi moją osobistą modlitwę wypowiedzianą własnymi słowami.