Rozważanie Ewangelii na niedzielę, 5 listopada

Mt 23,1-12

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami:

«Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Znamy teoretyków Ewangelii. Dużo mówią, czasem nawet najświętsze słowa, a gorzej jest z życiem. Jest taka opowieść franciszkańska, ale słyszałem ją też u jezuitów o św. Ignacym, a pewnie podobna jest u oblatów… (koniecznie sprawdź). Święty Franciszek z bratem Leonem wybrali się do Asyżu. Franciszek powiedział Leonowi, że idą do miasta, aby powiedzieć kazanie. W mieście pocieszali i wspomagali biednych, opatrywali rany chorym, pijaków przenosili w bezpieczne miejsce. Zrobiło się późno i Franciszek zaczął wychodzić z miasta. Na to Leon powiedział do niego: „Idźmy w końcu do kościoła powiedzieć kazanie”. Usłyszał w odpowiedzi: „Już je powiedzieliśmy”. Bądźmy praktykami Ewangelii.