Rozważanie Ewangelii na poniedziałek, 20 listopada

Łk 18,35-43

Kiedy Jezus zbliżył się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi.

Wtedy zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!». Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!».

Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie.

A gdy się zbliżył, zapytał go: «Co chcesz, abym ci uczynił?».

Odpowiedział: «Panie, żebym przejrzał».

Jezus mu odrzekł: «Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła».

Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.

Niewidomy człowiek – być może fizycznie, a być może też duchowo – prosi Jezusa o uzdrowienie. Staje się to faktem. Uzdrowienie fizyczne dzieje się wprost. Czemu też i to duchowe? Symbolem jest tu Jerycho, jedno z najniżej położonych miast na świecie (około 270 m p.p.m.). Jezus może zejść w największe depresje, najniżej położone miejsca na ziemi, które symbolizują zło, grzech, piekło, aby nas z nich wyciągnąć, uzdrowić. Zawołajmy: „Jezusie, Synu Dawida, ulituj się! Pomóż, bo nie ogarniam!”. On nas nie pozostawi bez pomocy.