Dwóch ojców i dziecko

Nie wiem, co spodziewasz się przeczytać w tym tekście, klikając w ten tytuł, ale na pewno nie tego…

Nie będzie to historia o krzywych akcjach w Kościele. Wręcz przeciwnie. O tym, jak Bóg podnosi nas wszystkich do rangi bogów. O tym, jak stajemy się braćmi Jezusa.

Tło

We wczorajszej Ewangelii Jezus mówił, że wszystko co wypowiada, mówi jak Ojciec. Naprowadza nas, że jest w pełnej łączności z Bogiem Ojcem. Wierzyć w Jezusa oznacza wierzyć w Ojca. Dziś liturgia kontynuuje ten wątek, a Pan Jezus w scenie z ostatniej wieczerzy mówi, o chwale, którą otrzymał od Ojca przed założeniem świata i że chce się tym dzielić z ludźmi. Prosi Ojca, żeby wszyscy, których Mu dał, byli z Nim jednością. W innym miejscu Jezus przypomina faryzeuszom, że Pismo mówi „bogami jesteście”, a samo wcielenie Jezusa jest dowodem na to, jak poważnie Bóg nas – ludzi – traktuje.

Komentarz

Okazuje się, że nie jesteśmy tacy beznadziejni, jak chce nam wmówić świat. W poszukiwaniu dowodów na naszą boski status w oczach Boga przychodzi z pomocą małe dziecko. Przenikliwość dziecka nie ma granic. Wierzę głęboko, że dzieci poprzez swoją niewinność i szczerość mogą w szczególny sposób nieść Boże przesłanie. Kto jest rodzicem, pewnie nie raz to odkrył w swoich dzieciach. Tym razem to mały, 3-letni Antoś stał się prorokiem i rozwalił system. Przeczytaj opowieść. Nic już więcej nie będę komentować…

Historyjka

Jest wieczór. W pewnym domu trwa rozmowa dwóch przyjaciół, ojca oblata, kapłana z ojcem dwójki małych dzieci. To rozmowa o życiu, zmaganiach i nadziejach. Na górze żona kąpie dwóch brzdąców, bo rozmowa dwóch panów nieco się przedłużyła, a dzieciom już czas do łóżka. „Mama, ja chce na dół” – prosi Antoś i po chwili słychać bose „tup tup tup” po schodach. Chłopiec w piżamie ląduje na kolanach swojego ojca wraz z figurką Lorda Garmadona z LEGO Ninjago i staje się cichym świadkiem rozmowy dorosłych. Rozmowa jest szczera i pełna życzliwego zrozumienia, a dzieci takie sprawy szybko wychwytują. W pewnym momencie Antoś wypala w stronę księdza: „Ty jesteś Pan Bóg!” i dumny wraca do zabawy figurką. Obaj oszołomieni ojcowie wybuchają po chwili śmiechem. „Ale skąd Ci to przyszło do głowy?” – pyta kapłan. Antoś milczy. Poprawia mieczyki w rękach postaci LEGO. Kręci główką i poprawia hełm. Z pewnością czuje wbite w niego od dłuższej już chwili spojrzenie obu mężczyzn i w końcu wykrzykuje z radością: „Bo jesteś SUPEROWY!”

Krzysztof Zieliński