Dzień 1 – Radośnie zakręceni

Jeszcze przed wschodem słońca 37 rowerowych śmiałków w towarzystwie swoich rodzin i przyjaciół rozpoczyna dzień od Eucharystii. Słuchając Słowa Bożego i refleksji ks. bp Jana Wieczorka koncentrują swoją uwagę na rozpoczynającej się właśnie wyprawie. Wyprawie niebanalnej, w trakcie której pragną otaczać modlitwą rządzących światem, prosząc, by angażowali swe działania w budowanie cywilizacji życia, pełnej pokoju i szacunku dla każdego człowieka. Po Mszy św. czas zaczyna nieubłaganie przyspieszać. Szybkie śniadanie (choć skurczony ze stresu żołądek i tak nie pozwala na obżarstwo), pakowanie ostatnich rzeczy i już trzeba ustawiać się na scenie, by wysłuchać słów pokrzepienia przed startem. W powietrzu czuć powiew rozpoczynającej się przygody, kiedy przy dźwiękach utworu „Wiara czyni cuda” pada komenda: „Ruszamy!”. Czułe uściski, kilka uronionych łez, chwila oszołomienia i już można wziąć głęboki oddech – IX wyprawa NINIWA Team staje się faktem! Podzieleni na dwie grupy śmiałkowie obierają kurs na zachód i znikają z oczu żegnających, by nieść radość życia światu!

Pierwszy dystans mija w mgnieniu oka. Żadnych wywrotek, czy awarii, koła aż same się kręcą, napędzane energią otrzymaną w trakcie pożegnania. Do tego to przyjemne ciepełko bijące od jeszcze niepalącego słońca. Śmiałkowie kuszą się nawet na przejażdżkę ścieżką rowerową, jednakże, gdy droga niespodziewanie kończy się w środku pola, szybko dziękują za takie udogodnienia. Po tradycyjnych 50 kilometrach czas na przerwę, która dzięki dobrej dyscyplinie w grupie kończy się zgodnie z planem po 30 minutach. Aby dodać sobie sił na kolejny dystans rowerzyści gromadzą się w kółeczku (choć w tym przypadku bliższe prawdzie jest określenie – ogromne koło) i odmawiają modlitwę o dobry humor. Modlitwa ta przedstawia zestaw trudności, których pokonanie jest kluczem do otwarcia się na wszystko, co przyniesie wyprawa i zbudowania postawy, która pozwoli dać z siebie wiele dla innych. A z doświadczenia wiemy, że im więcej dajesz siebie innym, tym więcej otrzymujesz. (Zwróć uwagę Drogi Czytelniku, że to sprawdza się również w codziennym życiu  ). Wyzbycie się znużenia, szemrania, wzdychania i zbytniego przejmowania się własnym „ja”, to pierwszy krok w lekcji przyjmowania i osiągnięcia pełnej radości jaką niesie nasze życie.

Drugi dystans okazuje się mniej łaskawy. Szymek Majchrzak łapie dętkę w tylnym kole, a trójka debiutantów pedałów SPD (Marlena Szymańska, Łukasz Wasilewski i Paweł Durklaniec) zalicza po wywrotce. Grupa po 110 kilometrach dociera do Brzegu, gdzie organizuje kolejną przerwę.

Następny etap daje rowerzystom popalić i to w dosłownym tego słowa znaczeniu. Wysoka temperatura otoczenia i nagrzewający się niemiłosiernie asfalt przyprawia śmiałków nie tylko o pot czoła. Po 160 kilometrach rowerzyści docierają do Wrocławia. Każdy wyprawowicz czuje już ulgę odrobionego dziennego dystansu oraz zbliżający się wymarzony odpoczynek. Plan jest taki, żeby wyjechać za miasto, zaopatrzyć się w jedzenie i znaleźć pierwsze dogodne miejsce na nocleg i tam rozbić namioty. Jednakże na wrocławskim rynku naszych śmiałków wyczekuje dwójka filmowców z lokalnej telewizji, którzy chcą uwiecznić ich szaleńcze wyczyny. Przeprowadzają kolejne wywiady, proponują następne ujęcia: jeszcze kółeczko na rynku, kadr z jazdy po mieście, kadr poza miastem… Pełna profeska! Wśród rowerzystów można wyczuć niechęć, zmęczenie i zniecierpliwienie. Przecież nocleg sam się nie załatwi, czas leci, a tu kręcą się kolejne kilometry… Zmarnowani, po 190 kilometrach docierają do Kątów Wrocławskich, gdzie bez większego entuzjazmu zaczynają myśleć o poszukiwaniu noclegu. Wtem do ojca dzwoni jeden z filmowców, pan Rysiek, z uprzejmym pytaniem o miejsce wypoczynku grupy. Jak się możesz Drogi Czytelniku domyśleć, strapienia naszych rowerzystów o miejsce do spania odeszły w niepamięć. Pan Rysiek przyjął rowerzystów na swoim podwórzu, na którym czekał basen z zimną wodą (oczywiście Górnik nie omieszkał wskoczyć do niego na bombę), trampolina, sad pełen jabłek, woda do kąpieli oraz studnia z pitną wodą. Istny raj. Pan Rysiek nieco później przyznał: „Jak mogłem Was nie przyjąć, skoro mam syna księdza?”. Co więcej drugi kamerzysta, pan Maciek, NINIWĘ kojarzy już z wcześniejszych lat. Niektórych ze śmiałków poznał już na prezentacji książki z wyprawy na Syberię, a co więcej pochodzi z Lublińca.

No ładna nauczka dla naszych śmiałków. Tych dwoje filmowców, z którymi grupa nie wykazała zapału do współpracy, okazało się być istnymi aniołami niosącymi pomoc. Ojciec Lider mówi, że to dla całej ekipy lekcja przyjmowania. Często nasze wewnętrzne słabości utrudniają nam dostrzeganie dobra, które spotyka nas na co dzień. Przed wyprawowiczami duże wyzwania. Muszą się nauczyć przyjmować, aby nauczyć się radości życia.

Jakie owoce przyniesie tegoroczna wyprawa?

Jakich ludzi Bóg postawi na drodze naszych śmiałków?

Jakie przygody na nich czekają?

Czy nasi śmiałkowie będą dla nas przykładem w odkrywaniu na nowo daru jakim jest nasze życie?

Tego i o wiele więcej dowiesz się Drogi Czytelniku z kolejnych relacji. 

Podziękowania:

• Dla ks. Bp Jana Wieczorka za obecność, homilię, słowo otuchy i wsparcia.
• Dla Ojca Prowincjała Antoniego Bohma OMI za wsparcie całej inicjatywy, obecność i zrozumienie dla szalonych pomysłów o. Tomka OMI.
• Dla wszystkich księży i kleryków, którzy żegnali naszych śmiałków.
• Dla rodzin, przyjaciół i znajomych rowerzystów.
• Dla młodych z Niniwy za przygotowanie śniadania i p. Majchrzaka za ugotowanie pysznego żurku i krupnioków*.

Bilans dnia:

• 190 km
• 2 filmowców aniołów

Nocleg:
Kąty Wrocławskie – ogródek pana Ryśka