Rozważanie na środę, 5 lutego

Mk 6,1-6
Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze. A wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?». I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Ludzie często biegają za nowinkami, chcą doświadczyć spektakularnych cudów… Wydaje im się, że gdy zobaczą cud, to uwierzą w Boga. Pan Jezus uświadamia nam, że nie mamy Go szukać z powodu cudów, lecz dla Niego samego! Bo gdy spotkamy w swoim życiu Chrystusa, to spotkamy też Jego cuda!