Ewangelia i rozważanie na wtorek, 10 listopada

Łk 17,7-10
Jezus powiedział do swoich apostołów: «Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”».

Ile cierpliwości potrzebują rodzice, żeby wychować dziecko, od niemowlęctwa do osiemnastki? Mnóstwo! Ile cierpliwości jeszcze potrzebuję, żeby zrozumieć, że życie to służba? Żeby tak spojrzeć na prośbę mamy, taty, siostry, brata. Że to nie naiwność, że to nie dla słabych. Ile jeszcze lekcji muszę dostać, by spojrzeć na drugiego bez wywyższania się? Chryste, pomóż mi patrzeć na świat oczami, które widzą braci i siostry.