Ewangelia i rozważanie na środę, 3 lutego

Mk 6,1-6

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?». I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony». I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Czy to nie jest piękne, że Bóg chciał tak bardzo zjednoczyć się z ludźmi, że stał się jednym z nas? Co więcej – pracował jak każdy inny człowiek. Wykonywał zawód cieśli. On chce przebywać zawsze z tobą. Nie tylko wtedy, kiedy się modlisz, ale też podczas nauki, pracy, odpoczynku. Zaproś Go do twoich codziennych zajęć.