Rozważanie na poniedziałek, 13 września

Łk 7,1-10
Gdy Jezus dokończył wszystkich swoich mów do słuchającego Go ludu, wszedł do Kafarnaum. Sługa pewnego setnika, szczególnie przez niego ceniony, chorował i bliski był śmierci. Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do Niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie: «Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę». Jezus przeto zdążał z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do Niego przyjaciół ze słowami: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: „Idź!” – a idzie; drugiemu: „Przyjdź!” – a przychodzi; a mojemu słudze: „Zrób to!” – a robi». Gdy Jezus to usłyszał, zadziwił się nad nim, i zwróciwszy się do tłumu, który szedł za Nim, rzekł: «Powiadam wam: Tak wielkiej wiary nie znalazłem nawet w Izraelu». A gdy wysłańcy wrócili do domu, zastali sługę zdrowego.

Zaskakujące. Powtarzamy sparafrazowane słowa poganina – oficera rzymskiego – podczas każdej Eucharystii: „Panie, nie jestem godzien, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja”. Uczę się kolejny raz dzięki Ewangelii relacji międzyludzkich i zaskakujących dróg Boga. Jezus uzdrawia żyda, sługę, na prośbę poganina – oficera okupanta, którego przedstawia jako wzór wiary. Dobrze, że Bóg zna tyle dróg, czasem zaskakujących, aby dotrzeć i uzdrowić człowieka.