„Napalm Girl”: te bomby doprowadziły mnie do Chrystusa

O swej drodze do Chrystusa opowiada Phan Thị Kim Phúc – dawna wietnamska dziewczynka ze słynnego zdjęcia pokazującego ofiarę nalotu napalmowego w Wietnamie Południowym, za które autor Nick Ut z Associated Press otrzymał nagrodę Pulitzera w 1973 r. Symboliczne zdjęcie zobaczył cały świat, a jej bohaterce – obecnie obywatelce Kanady – przypomina o drodze jaką przeszła: od poganki przepełnionej goryczą i nienawiścią – do odkrycia chrześcijaństwa i przebaczenia.

8 czerwca 1972 r., gdy południowowietnamscy piloci zbombardowali przez pomyłkę wioskę, Phúc miała 9 lat. Na zdjęciu fotograf uchwycił ją w momencie, gdy ucieka ze zniszczonej wsi. Jest naga, płacze, napalm spalił jej ubranie i skórę. Sama zobaczyła siebie na tym zdjęciu 14 miesięcy później, gdy już przeszła w szpitalu szereg operacji. Żałowała, że ta fotografia kiedykolwiek powstała, nie mogła zrozumieć, jak ktoś mógł utrwalić tę chwilę, w której tak bardzo cierpiała, była tak brzydka.

W filmie dokumentalnym CBC Phúc zwierzyła się, jak hodowała w sobie „nienawiść, gorycz i gniew” wobec ludzi, którzy jej to zrobili. W 1982 r. w swej bezsilności próbowała odebrać sobie życie.

Myślałam, że po śmierci nie będzie więcej cierpienia ani bólu – tłumaczyła.

Phúc wychowywała się wśród popularnego w Wietnamie kultu – Cao Dai. Przez lata modliła się do bogów o pokój serca. Ale nigdy nie otrzymała odpowiedzi na pytanie o przyczynę cierpienia. Zgodnie z wykładnią kultu, cierpiała, bo życie, które przeżyła przed swym własnym, musiało być złe.

Phúc chciała zostać lekarzem.

W 1982 r., podczas studiów w Sajgonie, znalazła w bibliotece egzemplarz Nowego Testamentu. Zaczęła czytać Ewangelie, a jej życie na zawsze się zmieniło. W Boże Narodzenie tamtego roku nawróciła się.

Wiara bardzo mi pomogła – opowiada.

Zafascynował ją Jezus, który zniósł tak wiele, by dać nowe życie ludziom takim jak ona. Wydawało się, że cała Jego posługa wskazywała na jedno proste twierdzenie: Ja jestem drogą, przez jaką dotrzesz do Boga; nie ma innej drogi niż przez Mnie – opowiada o swym duchowym uzdrowieniu.

Przyznaje, że najtrudniej było jej wybaczyć wrogom. Wkrótce jednak zaczęła się za nich modlić, zaczęła ich kochać.

Przebaczenie uwolniło moje serce. Wiara w Jezusa pozwoliła mi przebaczyć tym, którzy mnie skrzywdzili i zranili – zauważała.

Chociaż Phúc wcześniej nienawidziła słynnego zdjęcia, uwieczniającego moment jej cierpienia, bólu i wstydu, teraz traktowała je inaczej.

Dziś dziękuję Bogu za to zdjęcie. Dziś dziękuję Bogu za wszystko – nawet za tę drogę. Szczególnie za tę drogę – stwierdza. Dodaje, że gdyby nie tamte bomby, nigdy poszłaby na studia medyczne, nigdy nie natrafiłaby na Biblię, nigdy też nie stałaby się chrześcijanką.

W jednej z rozmów powiedziała, że blizna, jaką zostawił na skórze napalm, przypomina jej o obecności Boga. Uważa, że to znak, który Bóg wycisnął na ciele, aby przypomnieć jej o Jego stałej obecności.

Ilekroć dotykam mojej blizny, jestem bardzo wdzięczna – powtarza.

Marzy także o tym, by pewnego dnia spotkać pilota, który pół wieku temu zrzucił na nią bombę. Ma nadzieję, że ten człowiek nadal żyje, a ona będzie mogła kiedyś mu powiedzieć, że mu przebacza. Te same bomby, które przyniosły tyle cierpienia, również przyniosły wielkie uzdrowienie. Te bomby doprowadziły mnie do Chrystusa – zaznacza.

Phan Thị Kim Phúc z mężem uciekli do Kanady w 1992 r., gdy ich samolot, którym lecieli z Kuby (gdzie studiowali) do Moskwy na miesiąc miodowy, wylądował na tankowanie w Nowej Fundlandii. Poprosili władze kanadyjskie o azyl polityczny.

Źródło: KAI