Rozważanie na wtorek, 7 stycznia

Mt 4,12-17.23-25

Gdy Jezus usłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan. Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło». Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

Galilea była uważana za teren pogan i krainę ciemności. Nie wierzono, że coś dobrego może stamtąd wyjść. Jezus jednak pokazuje, że także tam ludzie ujrzeli światło. Może i w moim życiu są tereny spowite ciemnością? Może myślę, że tak już musi być, i straciłem nadzieję na jakąkolwiek zmianę? Dziś Jezus mówi nam, że tam, gdzie jest zaproszony, dokąd On przychodzi, tam wschodzi światłość. Tam pojawia się wiele nadziei, dobra i uzdrowień.