Rozważanie Ewangelii na sobotę, 4 lutego

Mk 6,30-34

Po swej pracy apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: «Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco». Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.

Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili.

Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum i zdjęła Go litość nad nimi; byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.

Jezus lituje się, gdy widzi moją biedę wewnętrzną, bezradność, to, że nie wiem, jaką decyzję podjąć. On jest pasterzem, takim niewidocznym, moim duchowym przyjacielem, który doda otuchy. Na Nim można się oprzeć i dawać radę w życiu, nawet jeśli nie wszystkie moje decyzje będą strzałem w dziesiątkę.