Rozważanie Ewangelii na Wielką Środę, 5 kwietnia

Mt 26, 14-25

Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: «Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam». A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?».

On odrzekł: «Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami». Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.

Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: «Zaprawdę powiadam wam: jeden z was mnie zdradzi».

Bardzo tym zasmuceni zaczęli pytać jeden przez drugiego: «Chyba nie ja, Panie?».

On zaś odpowiedział: «Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził».

Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: «Czy nie ja, Rabbi?». Odpowiedział mu: «Tak jest, ty».

Jezus zapowiada zdradę Judasza, żeby mu pokazać, że zna historię, która ma się wydarzyć. Robi to po to, żeby pokazać Judaszowi, że go nie potępia. Dalej traktuje go po przyjacielsku, zanurzając rękę w tej samej misie. Chce dać mu do zrozumienia, że ma do kogo wrócić. Dlatego jeżeli odejdziesz od Boga przez grzech, nie potępiaj się, nie mów, jaki jesteś beznadziejny, nie oskarżaj się. Bóg tego nie potrzebuje. On ciebie nie potępia i chce, byś tego doświadczył w sakramencie pojednania.