Rozważanie Ewangelii na środę, 11 września

Łk 6,20-26

W owym czasie Jezus podniósł oczy na swoich uczniów i mówił: «Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Błogosławieni wy, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom. Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie. Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili fałszywym prorokom».

Uczniowie Pana Jezusa są błogosławieni, czyli szczęśliwi. To szczęście ma swoje konkretne wymagania, bo jest rezultatem ubóstwa, głodu, płaczu, bycia znienawidzonym, odrzuconym czy pogardzanym z powodu wiary w Syna Bożego. Dlaczego jest zatem szczęściem? Dlatego, że za to wszystko uczniów nie spotka nagroda na ziemi, ani tym bardziej od ludzi, ale od samego Boga, i to na dodatek w niebie. I historia chrześcijaństwa zna mnóstwo takich przykładów. Czy chcesz, aby twoja relacja z Jezusem Chrystusem była kolejną historią wiecznego szczęścia? Jeśli nią się nie stanie, to może stać się jej zaprzeczeniem, jeśli tylko zatrzymasz się na szczęściu doczesnym, którego wielu upatruje w bogactwie, sytości, śmiechu czy pochwałach. Uczniowie Chrystusa, chociaż żyją na ziemi, to wcale do świata nie należą. Dlatego nie inwestują całego swojego czasu, wysiłku i uwagi, żeby wygodnie urządzić się na ziemi, którą zresztą opuszczą, ale robią wszystko, żeby zasłużyć na niebo, w którym mają przygotowane mieszkanie.