Rozważanie na czwartek, 23 kwietnia

J 12,24-26
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec».

Jeżeli małe ziarno wpadnie w ziemię i obumrze, wyda plon. Jeżeli pozostanie samo – umrze. Czas wpadania w ziemię, podlewania i wzrostu na pewno nie jest łatwy i przyjemny. Ale tylko tak małe nasionko może przetrwać, żyć i cieszyć się bliskością innych roślin.
Jak nie stać się człowiekiem samotnym i nieszczęśliwym? Uczy nas tego małe ziarno. Zostawiając swój czas, zdolności, zdrowie i całe życie tylko dla siebie, szybko je zmarnuję. Dzieląc się sobą z innymi, będę wzrastać. Może nie zawsze jest to łatwe i przyjemne, ale tylko w taki sposób przetrwam, będę żyć i będę cieszyć się bliskością innych ludzi.