Ewangelia i rozważanie na wtorek, 18 maja

J 17,1-11a
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: «Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie».

Dzisiaj w Ewangelii znajdujemy konkretną lekcję, jak się modlić: Jezus, będąc na ziemi, zajmuje się tym, żeby otaczać chwałą Ojca w niebie. To jest to! Czynić wszystko na chwałę Boga! Jak? Wcale nie trzeba wyszukiwać nowych sposobów na to, co jeszcze zrobić i jak bardziej wypełnić obowiązkami codzienność. Wtedy łatwo stać się pracoholikiem i sobie samemu przypisywać chwałę za wszystkie osiągnięcia.
Twoim zadaniem na dziś niech będzie to: gdziekolwiek jesteś i cokolwiek robisz, niech każda z tych rzeczy zawsze skończy się krótką modlitwą: „Dzięki Ci, Panie! Bądź w tym uwielbiony!”.
Wierz mi, tyle wystarczy.