Ewangelia i rozważanie na środę, 4 listopada

Łk 14,25-33
Wielkie tłumy szły z Jezusem. On zwrócił się i rzekł do nich: «Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem. Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem. Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw, a nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy, patrząc na to, zaczęliby drwić z niego: „Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć”. Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju. Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem».

Żeby czegoś dokonać, potrzeba konsekwencji i żarliwości. Jezus mówi dziś też o relacjach i motywach. Żeby dojrzale stawiać kroki za Panem, trzeba poznać swoje wewnętrzne motywacje, rozeznać, czy wystarczy mi sił. Dlaczego kocham, jakie mam z tego korzyści, co mnie więzi, czy każda miłość jest dobra? Żeby pójść za Jezusem, niektórych ludzi trzeba opuścić. Odkleić się od pewnych zależności.